ಗೆಳೆಯನ ಮದುವೆ ನೋಡಿದಾಗ ಅನ್ನಿಸಿದ್ದು

ಅಮ್ಮನನ್ನು ನಾವು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತೇವಾ?
ಬಹುಶಃ ಇಲ್ಲ. ಅಮ್ಮ ಜೊತೆಗಿರುತ್ತಾರೆ. ಹೃದಯದ ಹಾಗೆ, ಉಸಿರಾಟದ ಹಾಗೆ ಆ ಇರುವು ಸರಾಗ, ಇದ್ದೂ ತನ್ನಿರವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಕೊಡದ ಹಾಗೆ.
ಅವಳ ಪ್ರೀತಿ ಹಾಗಲ್ಲ.
ನಾನದನ್ನು ಸಾಬೀತು ಮಾಡುತ್ತಿರಬೇಕು. ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ನಾನು, ನನ್ನ ವರ್ತನೆಯಲ್ಲಿ ಅವಳು ಹುಡುಕಾಡಬೇಕು. ಸಿಗದಿದ್ದಾಗ ನೋಯಬೇಕು. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಕಾತರಿಸಬೇಕು. ಜಗಳ ಆಡಬೇಕು.
ಗೆಳೆಯನ ಜೊತೆ ಹೋದರೆ, ಮತ್ತೊಬ್ಬ ಹುಡುಗಿಯ ಜೊತೆ ಸಲ್ಲಾಪಿಸಿದರೆ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಸಿಟ್ಟು ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಅವಳಿಗೆ ಬರುತ್ತೆ. ಅವಳ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ನನಗೂ.
ಅವಳು ಇನ್ಯಾರ ಜೊತೆಗೋ ನಗುತ್ತಾ ಮಾತಾಡಿದರೆ ನನಗೆ ಅಸಹನೆ. ನಾನಲ್ಲದೇ ಮತ್ಯಾರೂ ಅವಳಿಗೆ ಸಂತೋಷ ಕೊಡಬಾರದು ಎಂಬ ಭಾವವಾ ಅದು?
ಅದೇ ಅಮ್ಮ ಮಗನಿಗೆ ತಾನೇ ಚೆಲುವಿಯನ್ನು ಹುಡುಕಿ, ಅವಳನ್ನೊಪ್ಪಿಸಿ, ಧಾರೆ ಎರೆಸಿಕೊಂಡು, ಮಗನನ್ನು ಅವಳ ಸುಪರ್ದಿಗೆ ಒಪ್ಪಿಸಿ ಎಷ್ಟು ಸಂತೋಷವಾಗಿರುತ್ತಾಳೆ.
ಅದೂ ಕಲ್ಪನೆಯಾ?
ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಒಳಗೊಳಗೇ ಸಂಕಟ, ತಳಮಳ ಕಾಡುತ್ತಿರಬಹುದಾ?